Nr SPI 20-006 Interview 17 jaar Internationaal speler en Volleybal coach Ron Durge
Stel jezelf even voor. Wie ben je/ en wat doe je?
Ron Durge, geboren 17 januari 1964. Woon in Katlijk (Friesland) en werk als projectmanager bij Ordina. Ben nu gedetacheerd bij Ministerie van Economische Zaken en Klimaat in Den Haag. Daarnaast volleybaltrainer. Oh ja en getrouwd met Irene en twee kinderen, Gijs en Minke en een halve dierentuin. Volleybal neemt nog steeds een belangrijk stuk van mijn leven in.
Bij welke club speel je zitvolleybal of heb je gespeeld en wat zijn je mooiste resultaten ?
Ik heb bij meerdere clubs gespeeld. Begonnen bij KIS, daarna GSVU Utrecht, Blauw Wit Roosendaal en Bartje/Sudosa Assen. Tussendoor een paar keer met
Savico/Tubanten europees gespeeld. En daarnaast 17 jaar in het nationale team. Elke prijs vind ik mooi. 10 keer Nationaal kampioen en de nodige podium plaatsen bij internationele toernooien, zowel op clubniveau als met het nationale team.
Waarom en wanneer ben je gaan zitvolleyballen
Via een schoolvriend kwam ik in aanraking met volleybal. En dat was leuk. Maar jij bent toch gehandicapt? Kreeg ik te horen . En toe via via kwam ik bij het zitvolleybal. Ik ben gestart bij KIS in Beverwijk en daar hadden we 3 teams, waarbij ik dus startte in het derde, dat was zelfs een beetje een jeugd team. Ik was toen 15. We praten over 1979....... Daar overigens nog training gehad van de eerder aan het woord gelaten zitvolleybal coryfee Tammo van der Scheer en samengespeeld met Pieter Joon en Anton Albers !
Wat is je ervaring met zitvolleybal en Wat heeft het zitvolleybal je gebracht?
Het heeft me heel veel gebracht. Allereerst heb ik bij de nodige verenigingen gespeeld en geweldige mensen leren kennen. Na KIS ben ik naar GSVU in Utrecht gegaan. Daarna 9 jaar naar Blauw Wit in Roosendaal en ten slotte 4 jaar bij Bartje/Sudosa Assen. Tussendoor een paar keer met Savico/Tubanten europees gespeeld. Dit heeft me 10 landstitels opgeleverd en nog veel meer mooie herinneringen. Veel europese toernooien (1 keer europees kampioen met Blauw Wit in 1992).
Daarnaast van 1989 t.e.m. 2007 in het nationaal team gespeeld. Diverse toernooien (waaronder 3 keer de Paralympics (Barcelona, Atlanta en Sydney)). Pas veel later realiseer je hoe mooi dat allemaal is geweest. In die tijd deed je het gewoon en realiseerde ik me in ieder geval niet wat we allemaal deden. Je reisde het hele land door om te trainen of te spelen. Zelfs op een zaterdag voor een competitiewedstrijd naar Leverkusen. Was je gewoon 5 uur aan het reizen voor 1 wedstrijd.
Ja het heeft gewoon mijn leven bepaald. Alles stond in het teken van zitvolleybal in die jaren. En daar heb ik geen moment spijt van, wat een mooie periode. Zelfs onze trouwdag hebben we vlak voor het vertrek naar Atlanta kunnen plannen in het enige vrije weekend dat jaar. En ach, wat is nou die 17 jaar op een mensenleven!?
Je hebt internationale zitvolleybal ervaringen . Waar ben je geweest wat waren jouw mooiste of bijzondere ontmoetingen ?
Waar niet. Wel klinkt het soms mooier dan het echt was. Een trainingsweek of toernooi in bijv. Boedapest zorgde dat je alleen in hotels of Sporthallen bivakkeerde. Desondanks blijven de 3 trips naar Iran (2 keer Teheran en 1 keer Isfahan) me bij, evenals de paralympics. Maar ik genoot van elk toernooi. Iedere keer weer een feest om mee te maken. Zeker als de resultaten er ook nog eens naar waren.
Als ik naar de begin jaren terug kijk, slapen in de sporthal tijdens de trainingsweekenden, clinics door het hele land, een ingelaste interland tegen Duitsland op een donderdagavond in Wilhelmshafen, op de meest waanzinnige tijden en plaatsen ergens trainen ... kan er boeken over schrijven! Mooie tijden.
Om Internationaal te spelen moet er een Classificatie (handicap) keuring plaatsvinden. Hoe ervaar je deze keuringen en zouden deze moeten veranderen of juist niet
Persoonlijk zou ik afwillen van de keuringen. Zodra je op de vloer zit is iedereen gelijk. Bij Blauw Wit hadden we diverse validen die mee speelden, maar elke keer bij europese wedstrijden gaf dit weer gedoe. Of mensen met handicap die in eens ‘afgekeurd’ werden. Maar ik weet dat er landen zijn, die juist de andere kant op willen, dus allen gehandicapten. Bllijft een lastige discussie.
Wat denk je dat er nodig is om het zitvolleybal meer te in ons land ?
a) meer richten op sporters met blessure ?
Vind ik heel moeilijk. Je ziet het in de reguliere sporten al, dat er een afname van actieve leden is. Laat staan voor kleine sporten. Sporters met een blessure zijn de eerste Doelgroep, maar veelal is het lastig om ergens te gaan trainen i.v.m. afstanden.
b) meer richten op wekelijkse publiciteit ? Dat sowieso. Onbekend maakt onbemind. Maar de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat dat voor het reguliere volleybal ook al lastig is. Al kunnen we via sociale media het heft zelf meer in handen nemen.
c) een landelijk beleidsplan ontwikkelen met ondersteuning aan plaatselijke clubs ? De Nevobo is bezig met centrale clubs aan te stellen voor jeugdvolleybal. Misschien is zo iets ook mogelijk voor zitvolleybal
Waarom zou iemand moeten gaan zitvolleyballen? Zie je zitvolleybal als een Sport voor iedereen of voor een bepaalde doelgroep?
Veel volleyballers stoppen met volleybal door blessures. Dan is zitvolleybal een goed alternatief. Maar ik moet eerlijk zeggen dat de wedstrijden die ik af en toe gezien heb niet direct uitnodigen. We moeten echt zitvolleybal bieden, met nadruk op volleybal.
Indien je niet meer zelf actief speelt , zou je dan voor zitvolleybal iets willen gaan doen?
Voor die vraag was ik al bang. In het verleden regelmatig benaderd door Jouke de Haan, ook een grondlegger van het zitvolleybal , en enkele anderen. Tijd is een belangrijk aspect. Op dit moment ben ik trainercoach bij VC058 in Leeuwarden en bij Reva. Bij VC058 train en coach ik D1 en MA1 en bij Reva op parttime basis D1 en D2. Daarnaast ben ik medeinitiator en trainer van en bij een volleybalschool/talententraining voor jeugd in Akkrum. We trainen 2 zondagochtenden per maand. Dus een voortrekkersrol zie ik niet voor me zelf weggelegd op dit moment, maar ondersteunende activiteiten zijn altijd bespreekbaar. Ik heb wel mijn trainerspapieren, ZVT-3., maar de tijd he...
Ervaar je ook nog obstakels bij het Zitvolleybal ? Denk aan afstanden, vervoer of accommodatie problemen ?
Dit is een beetje een kip/ei verhaal. Wat ik hierboven schreef moet de sport zichzelf ook verkopen. Mensen in de hal moeten enthousiast wordne van het spel. Maar daar heb je natuurlijk spelers voor nodig. Beperking voor het zitvolleybal is en dat heb ik zelf zo ervaren, de meeste mensen starten op late leeftijd en missen dus de basis die de jeugd bij volleybal wel heeft. Daarnaast is het huidige probleem de afstand denk ik. Als ik in het Noorden kijk, kan je alleen in Sneek, Groningen of Assen zitvolleyballen. Dus we moeten het zien uit te rollen.
Heb jezelf nog ideeën hoe het zitvolleybal nationaal of internationaal zich zou moeten ontwikkelen of heb je enkele opmerkingen ?
Hier boven al wat aangegeven, al realiseer ik me dat dat makkelijk praten is. In mijn tijd had je zitvolleybal idioten als Jouke de Haan, Henk Dost, Jacques van Dormolen en de veel te vroeg overleden Joze Banfi, die veel tijd staken in de ontwikkeling van het zitvolleybal. Nu is de herencoach Hans Mater behoorlijk bezig en met hem zeker nog meer mensen. Hulde daarvoor.
Ik kan nog steeds genieten als ik oude bekenden tegen kom. Dat is toch weer een link naar mijn verleden. Leuk om te zien dat Johan Reekers nog steeds op hoog niveau handbiked, Johan Verstappen Internationaal carriere maakt als trainer coach. En ik kom ook andere zitvolleyballers tegen in het volleybalwereldje.
Follow Us
