68 years Sittingvolleybal

Pieter  Top

Interview   (ex)-Internationaal  Top Zitvolleybalspeler    Pieter Top

Zijn palmares : 7 x NK, 1 x EK clubteam, 10 x EK, 6 x WK en 4 x Paralympics,  2007 Zitvolleybal speler van het Jaar

"In een teamsport maak je elkaar beter"

Stel jezelf even voor. Wie ben je/ en wat doe je?

Mijn naam is Pieter Top, ik ben 62 jaar, geboren en getogen in Doezum en tegenwoordig woonachtig in Surhuisterveen. Ik ben bijna 39 jaar getrouwd met Antje en samen hebben we drie kinderen en vier kleinkinderen. Op dit moment ben ik in de afsluitende fase van mijn werkende leven beland. Ik ben mede-eigenaar van Combex Bouwlogistiek. Een transportbedrijf in Eastermar met ongeveer 200 man personeel. Sinds 1992 heb ik daar verschillende financiële functies vervuld, de laatste 20 jaar als financieel directeur. Per 1 juni ga ik genieten van mijn pre-pensioen. Ik ga nog ontdekken waar ik mijn tijd dan mee ga vullen.

Bij welke club speel je zitvolleybal of heb je gespeeld?

Ik ben in 1980 begonnen bij GSG Groningen en daarna heb ik bij DIO/Bedum, Blauw/Wit Roosendaal en Sudosa-Bartje Assen gespeeld. In 2007 heb ik mijn volleybalschoenen aan de spreekwoordelijke wilgen gehangen. Ik ben daarna nog een aantal jaren actief geweest als trainer/coach.

Waarom en wanneer ben je gaan zitvolleyballen ?

In 1975 heb ik een ongeluk gehad en daarbij heb ik mijn rechterbeen verloren. In eerste instantie heb ik nog staand volleybal gespeeld bij Dovo in Doezum en op advies van Jan Babois (destijds de trainer van de dameslijn) is er contact gelegd met Heiko Schouten, de toenmalige trainer bij GSG. Van het een kwam het ander en dat was de start van mijn zitvolleybal carrière.

Wat is je ervaring  met  zitvolleybal   en Wat heeft het zitvolleybal je gebracht ? Kun je aangeven wat Zitvolleybal kan bijdragen tot het beter functioneren in de maatschappij ?

Naast ontelbare trainingsuren en wedstrijden, toernooien en kilometers reizen, heeft het zitvolleybal mij vele mooie momenten gebracht. Ik heb de mogelijkheid gekregen om alles uit de sport te halen wat erin zat en ik heb met heel veel plezier jarenlang de sport beoefend. Daarnaast doe je prachtige sociale contacten op en een aantal daarvan zijn zeker voor het leven.

Op pad met een groep spelers en de staf leert je veel over groepscohesie. Je hebt in een groep altijd leiders en volgers. Je hebt mensen die veranderen zodra ze zich binnen de lijnen begeven. Ik besef me dat ik ook zeker niet altijd een makkelijke teamgenoot ben geweest. Ik ben veeleisend voor mezelf, maar ik eis dat ook van mijn teamgenoten. Ze zullen me wel vaker dan eens van mijn minder mooie kant hebben gezien. Daartegenover staat dat ik respect heb voor de hele groep waarmee je naar een wedstrijd of toernooi toeleeft. Het is mooi om te zien dat ieder zijn rol pakt en daar ook op een eigen manier mee om gaat. Ook als je niet altijd een basisplek hebt, maar wel net zoveel reis- en trainingsuren maakt moet je het uiterste van jezelf vragen. Ik realiseer me dat dat niet altijd makkelijk is (geweest).

Ook is het van wezenlijk belang dat je gezin achter je staat. De keuzes die je maakt vergt ook veel flexibiliteit van de familie. Als je naast je werk ook nog veel weekenden weg bent voor trainingen of wedstrijden, moet het thuisfront ook kunnen omgaan met die druk. Gelukkig heeft mijn vrouw de laatste tien jaar van mijn actieve carrière de mogelijkheid gehad om ook mee te reizen naar diverse landen. Ze heeft met andere spelersvrouwen mooie reizen gemaakt en het mooie was dat ze ons dan aan het einde van haar reis kon aanmoedigen bij diverse toernooien. Ook de kinderen hebben nog mooie herinneringen aan het kijken bij wedstrijden, bijvoorbeeld bij de Wereldspelen in Assen.

Het volleybalenthousiasme is in ons gezin ook doorgegeven aan de kinderen. Ze hebben alle drie gevolleybald of volleyballen nog steeds. En ook daar zijn de trainingsuren maximaal geweest en dat maakte dat mijn vrouw en ik ook voor de kinderen het hele land doorgereisd zijn om wedstrijden te kijken.

De trainingsarbeid heeft na al die jaren wel fysiek zijn tol geëist. Ik heb menig wedstrijd op karakter uitgespeeld, maar helaas bleef ook een operatie aan de schouder mij niet bespaard. Daar heb ik lang van moeten revalideren. Dat heb je er in je actieve carrière wel voor over, maar op de lange termijn betaal je daar wel een prijs voor.

Wat zijn nationaal je leukste wedstrijden of toernooien geweest ? En heb je een nationaal kampioenschap behaald ?

De leukste wedstrijden speelden we in de beginjaren tegen Tubanten en ISV Hengelo. Daar speelden ook een aantal van mijn teamgenoten van Nederlands team. Later kwamen daar de wedstrijden tegen onder andere Blauw/Wit en Holyoke. De wedstrijden om het landskampioenschap waren ook altijd een mooie ervaring. Met verschillende teams heb ik het landskampioenschap mogen behalen, zeven keer in totaal. Met Dio/Bedum hebben we ook het eerste Europees Kampioenschap voor clubteams gewonnen.

Je hebt  internationale zitvolleybal ervaringen . Waar ben je geweest wat waren jouw  resultaten ?

Ik heb 20 jaar in het Nederlands team gespeeld. De hoogtepunten zijn niet op twee handen te tellen. In 1987 zijn we in Sarajevo Europees kampioen geworden. In Seoel in 1988 verloren we de paralympische finale van Iran. In 1989 werden we Wereld kampioen in Las Vegas. Een bizarre gewaarwording. De wedstrijden werden in het Hilton Hotel gespeeld. De vloer moest nog gelegd worden in de concertzaal toen wij al waren gearriveerd. Men dacht dat we het toernooi wel op tapijt konden spelen. In 1990 waren de Wereldspelen in Assen, een stampvolle Spreng zag ons helaas naast de gouden medaille grijpen, wederom was Iran ons de baas in de finale. In de jaren die volgden waren er legio EK’s, WK’s en in totaal heb ik vier keer mee gedaan aan de paralympics (Seoel, Barcelona, Atlanta en Sydney). Twee zilveren medailles en een vierde en een  zesde plaats.

Heb je  bijzondere herinneringen aan bepaalde toernooien  of ontmoetingen ?

De vier keer paralympics waren stuk voor stuk een belevenis. Ook de wereldkampioenschappen in Iran waren heel bijzonder. In totaal ben ik drie keer in Iran geweest, dat is misschien niet een land waar je anders snel naartoe zou gaan. Maar het was een prachtige ontdekkingsreis.

Met mijn club GSG zijn we een aantal keer naar de sportweek op Ameland geweest. Dat was een geweldig evenement waar je met je team echt naar uitkeek. Zowel competitief als sociaal was dat een week waar van alles gebeurde.

Ook mochten we een keer demonstratiewedstrijden spelen in Costa Rica, dat was ook een mooie belevenis. Het blijft lastig om hoogtepunten specifiek te benoemen, eigenlijk heb ik aan de meeste (grote) toernooien goede herinneringen, hoewel Iran me wel iets te vaak heeft verslagen in de finale. In 2007 heb ik een award mogen ontvangen (zie 2007)  voor de zitvolleybalspeler van het jaar. Dat was een mooie prijs die in de diepe herfst van mijn actieve loopbaan nog heb mogen toevoegen aan het geheel.

In al die jaren slijt je natuurlijk verschillende teamgenoten, trainers en coaches. Het mooie van een teamsport is dat je elkaar beter maakt. Je kunt het uiterste van elkaar vergen, maar ook terugvallen op je teamgenoten als je dat zelf nodig hebt. Ik heb van iedereen kunnen leren, de verschillende trainers bij de ploeg en het nationale team) hebben mij gevormd en beter gemaakt.

Om Internationaal te spelen moet er een Classificatie (handicap)  keuring plaatsvinden. Hoe ervaar je deze  keuringen en zouden deze moeten veranderen of juist niet ?

Voor mij persoonlijk was de keuring niet zo relevant. Door mijn amputatie had ik een ‘permanente zwarte status’. Maar het keuringsproces op zich is enorm subjectief. Het dieptepunt rondom deze classificaties was een teamgenoot die al in Seoel was voor de paralympics en toen niet de gewenste status kreeg. Dit resulteerde in uitsluiting van de Spelen. Je bent afhankelijk was de dienstdoende arts en dat is geen transparant proces. Wat mij betreft is er maar één criteria, kun je nog staand volleyballen? Als dat niet meer kan, dan moet je gewoon de mogelijkheid hebben om deel te nemen aan het zitvolleybal.

 De  minimal disability Classification  is beladen .  Er zijn geen  klasse indelingen. Zou het zinvoller zijn om te spreken van een “  Players Profile “  ipv disability classification ? Heb je daar ideeën over ?

Wat mij betreft is het gebruik van een profiel voor een speler een optie. Op die manier wordt het disability  ook minder benadrukt. Zo krijgen spelers meer mogelijkheden om te sport te beoefenen.

In Nederland speel je met verschillende soorten gehandicapten en validen. In het buitenland is dat niet zo vanzelf sprekend.  Hoe ervaar jij het spelen in Nederland en zijn deze ervaringen met spelers van andere landen wel eens ter discussie gekomen?

In Nederland kennen we gelukkig geen beperkingen om deel te mogen nemen aan de competitie, internationaal is dat anders geregeld. Wat mij betreft is zitvolleybal een sport en niet per definitie een gehandicaptensport.

Heb je als speler de indruk gehad dat er naar je werd geluisterd Internationaal indien classificatie problemen aan de orde waren ?

Nederland heeft zich hard gemaakt voor het wijzigen van de regels inzake de classificatie, maar daar werd internationaal eigenlijk geen gehoor aan gegeven. Wat dat betreft was Nederland misschien haar tijd wel ver vooruit.

Waarom zou iemand   moeten gaan zitvolleyballen?  Zie je zitvolleybal als een Sport voor iedereen of voor een bepaalde doelgroep ?

Als je enthousiast bent om te zitvolleyballen, moet je er gewoon aan mee kunnen doen. Wat mij betreft zitten daar geen beperkingen of restricties op.

Indien je niet meer zelf actief speelt , zou je dan voor zitvolleybal iets willen gaan doen?

 Lichamelijke ongemakken verhinderen dat helaas op dit moment.

Heb jezelf nog ideeën hoe het zitvolleybal nationaal of internationaal zich zou moeten ontwikkelen of heb je enkele opmerkingen ? 

Een combinatie van een groep van voldoende kwaliteit en de wil om het hoogst mogelijke te bereiken. Daarnaast is het van belang dat de trainingsfaciliteiten voldoende zijn en dat er ook begeleiding is die ervoor kunnen zorgen dat het fysiek en mentaal mogelijk is om die top te bereiken. Je hoeft niet de beste volleyballer te zijn om te top te bereiken, maar zorg dan dat je in ieder geval zeker de meeste discipline hebt of de beste winnaarsmentaliteit!

© Copyright ZitvolleybalNederland