Interview met Internationaal speler Loek Hendrix
Zijn palmares: 8 x Nederlandskampioen, 2 x Duitskampioen, 7x Europese kampioenschappen, 3 x Wereldkampioenschappen, 1 x EuroCup
.jpeg?timestamp=1616330340219)
Stel jezelf even voor. Wie ben je/ en wat doe je?
Mijn naam is Loek Hendrix, 35 jaar jong, alleenstaand en woonachtig in Venlo met mijn dochter Julia van bijna 5 jaar in een co-ouderschap. Ik ben werkzaam als HR-Adviseur bij XPO Logistics.
Bij welke club speel je zitvolleybal of heb je gespeeld?
Ik heb vanaf het begin, sinds 2007 altijd voor BVC Holyoke in Belfeld gespeeld, de club ligt op een steenworp afstand van mijn ouderlijk huis. Daarnaast speel ik sinds 2018 ook voor de Duitse club TSV Bayer Leverkusen 04.
Waarom en wanneer ben je gaan zitvolleyballen ?
Toen ik in 2001 op 16 jarige leeftijd een onschuldige trap kreeg met voetballen veranderde mijn leven compleet. Wat begon met een ogenschijnlijk ontsteking bleek later een auto-immuun probleem te zijn. Ik werd ernstig ziek en moest vaak onder het mes. Mijn lichaam zag die ‘ontsteking’ aan als lichaamsvreemd en begon zich tegen mij te werken. Spieren, pezen, en huid stierven af in mijn rechteronderbeen. Nadat ze het ziektebeeld onder controle kregen heb ik veel huidtransplantaties gehad om het been weer ‘dicht’ te krijgen. Na 3,5 maand ziekenhuis opname en een jaar revalideren functioneerde mijn rechteronderbeen alleen nog maar als een standbeen met een hele kwetsbare fragiele huid. Het niet meer kunnen voetballen was een groot gemis, daar heb ik in de begin jaren erg veel last van gehad. Mijn teamgenoot (en ex-international) Bjorn Moris was bevriend met mijn zus en beide speelde staand volleybal bij Holyoke. Bjorn had inmiddels de overstap naar het zitvolleybal gemaakt en probeerde mij ook enthousiast te maken. Jaren heb ik dat tegen gehouden zitvolleybal is toch voor gehandicapten? Dat ben ik toch niet? Maar de drang naar sport werd toch te groot en begin 2007 waagde ik toch de stap. Ik was in 1 keer verkocht, waarom ben ik dit niet eerder gaan doen? Enkele maanden later belde de toenmalig bondscoach Peter Karreman op of ik niet wilde mee trainen met het Nationaal team. In september 2007 speelde ik zodoende mijn eerste EK in Hongarije.
Wat is je ervaring met zitvolleybal en Wat heeft het zitvolleybal je gebracht ? Kun je aangeven wat Zitvolleybal kan bijdragen tot het beter functioneren in de maatschappij ?
Zitvolleybal heeft mij zo ontzettend veel gebracht. Voor mij met name het accepteren van mijn beperking destijds. Toen ik begon in 2007 en ging mee trainen kwam ik in een team met spelers als Martin Lijssen, Ger van Heugten, Ron Durge, Hans Deelen, Andre Venderbosch, Pieter Top, Alfred Oonk, Rene van der Slot en nog een heel aantal. Allemaal spelers met een schat aan ervaring waar ik ontzettend veel van geleerd heb en daardoor ‘rustig’ heb kunnen ontwikkelen. Volleybal was helemaal nieuw voor mij. Daarnaast heb ik in de 14 jaar dat ik zitvolleybal zo ontzettend veel mensen leren kennen, vriendschappen gesloten, veel van de wereld gezien en mooie verhalen mogen aanhoren. Zitvolleybal maar ik denk elke sport kunnen mensen met een beperking of handicap juist uit hun isolement halen, helpen hun beperking te accepteren, het is goed voor lichaam en geest en uiteindelijk draagt dat bij om beter te kunnen functioneren in de maatschappij.
Wat zijn nationaal je leukste wedstrijden of toernooien geweest ? En heb je een nationaal kampioenschap behaald?
De Nederlandse kampioenschappen oftewel de final four zijn natuurlijk altijd het mooiste. Maar ook het nieuwsjaarstoernooi wat altijd door Volleer in Leersum werd georganiseerd of het Alterno toernooi in Apeldoorn was altijd van hoog niveau en heb ik mooie herinneringen aan.
Met BVC Holyoke ben ik 8x landskampioen geweest in: 2010, 2011, 2014, 2015, 2016, 2017, 2018 en 2019. Door de Corona crisis is de competitie in 2020 stil gelegd en geen kampioen uitgeroepen. Eigenlijk kun je dus stellen dat we sinds 2014 nog altijd regerend landskampioen zijn 😉
Met TSV Bayer leverkusen ben ik Duits landskampioen geworden in 2018 en 2e in 2019.
Je hebt internationale zitvolleybal ervaringen . Waar ben je geweest wat waren jouw resultaten?
Mijn internationale ervaring begon in 2007 met het EK in Hongarije, daar hebben we toen de 9e plaats behaald. Een maand later in oktober 2007 ging in met BVC Holyoke mee naar de Eurocup in Sarajevo en werden we 11e. Dat was overigens helaas de laatste keer dat wij met BVC Holyoke aan de Eurocup hebben deelgenomen.
Verder heb ik gespeeld op het EK van 2009 (Polen 8e plek), 2011 (Nederland 5e plek), 2013 (Polen 5e plek), 2015 (Duitsland, 5e plek), 2017 (Kroatie, 6e plek) en 2019 (Hongarije 8e plek)
Daarnaast 3 WK’s in 2010 (USA, 12e plek), 2014 (Polen 9e plek) en 2018 (Nederland 11e plek), 1 paralympisch kwalificatie toernooi in China 2016 en het enige grote toernooi wat ik gemist heb door ziekte was de interncontinental cup in Egypte 2012. De paralympics blijft vooralsnog een droom waar we keihard voor werken om dat werkelijkheid te maken.
Heb je bijzondere herinneringen aan bepaalde toernooien of ontmoetingen ?
Aan alle toernooien heb ik mooie herinneringen overgehouden. De meest bijzondere zijn toch wel mijn eerste EK in 2007, het WK in eigen land en stad (Venlo) met vrienden en familie op de volle tribunes. Of dat we in 2013 voor een lang weekend naar Brazilië zijn gevlogen om mee te doen aan een vriendschappelijk toernooi. Maar wat ik ook niet meer vergeet is dat we in 2015 met het team, kleding brachten aan bewoners in een dorp in Bosnië welke bedolven was door de modderstroom. De mensen hadden gewoon letterlijk niets meer. Geen huis, geen kleding, niets behalve elkaar. De dankbaarheid en kracht van die bewoners waren zo groot. Samen kun je de hele wereld aan!
Om Internationaal te spelen moet er een Classificatie (handicap) keuring plaatsvinden. Hoe ervaar je deze keuringen en zouden deze moeten veranderen of juist niet ?
De classificaties zijn altijd een probleem geweest. Zeker nadat ze in 2017 de regels aangescherpt hebben. Kijk een amputatie is objectief te beoordelen dat is duidelijk. Maar vele andere beperkingen zijn dat niet. Ik vind dat er door de keuringsartsen teveel subjectief beoordeeld wordt. Zeker sinds 2017 met het ‘puntensysteem’ om spelers en speelster in een VS1 of VS2 klasse in te delen. Hierdoor zijn veel goede spelers en speelsters uitgesloten geraakt van internationale deelname. Zo ontzettend zonde voor de kwaliteit en het niveau van de sport. Zelf ben ik ook de dupe geworden van deze keuring nadat ik in 2018 op het WK in Nederland van ‘zwarte speler’ herkeurd werd na ‘grijze speler’. Dat heeft er mede voor gezorgd dat we niet in onze sterkste opstelling het WK hebben kunnen spelen. Er moet zeker iets veranderen en om te beginnen mogen de classificaties eens wat geprofessionaliseerd worden.
De minimal disability Classification is beladen . Zou het zinvoller zijn om te spreken van een “ Players Profile “ ipv disability classification ? Heb je daar ideeën over ?
Dit vind ik wel een lastige. Op dit moment worden spelers en speelsters ingedeeld in een VS1 of VS2 klasse op basis van het aantal behaalde punten. VS2 zijn de minimal disability players en de mate van beperking loopt in die groep behoorlijk uiteen. Ik denk dat er veel meer gekeken moeten worden naar de beperking zelf en is de persoon wel/niet in staat om bijvoorbeeld staand volleybal te spelen.
In Nederland speel je met verschillende soorten gehandicapten en validen. In het buitenland is dat niet zo vanzelf sprekend. Hoe ervaar jij het spelen in Nederland en zijn deze ervaringen met spelers van andere landen wel eens ter discussie gekomen?
Ik vind dat zitvolleybal, zeker in Nederland toegankelijk moet zijn voor iedereen, of je nu een beperking/handicapt hebt of niet. Daarnaast denk ik wel dat we meer met sportgeblesseerde zouden moeten doen. Zeker volleyballers met blessures zouden een mooie stap naar het zitvolleybal kunnen maken. In Duitsland liggen de regels weer net wat anders, daar moet je in het team een aantal VS1 spelers hebben met de rest aangevuld als VS2 of valide speler. Het is dus niet mogelijk om een team te vormen met enkel en alleen valide spelers. Dit thema is nooit echt tot discussie gekomen.
Heb je als speler de indruk gehad dat er naar je werd geluisterd Internationaal indien classificatie problemen aan de orde waren ?
Binnen Europa is een atletencommissie actief waar ik deel van uit maak. De afgelopen jaren heb ik het idee dat er steeds meer geluisterd wordt naar de stem van de spelers. Daarvoor had ik dat idee niet, zeker niet op basis van classificaties. De classificaties worden gedreven vanuit de IPC wat een extra discussiepunt oplevert. Classifiers keuren naar mijn mening subjectief. Gaan alleen af op officiële documenten uit het ziekenhuis en luisteren te weinig naar het verhaal van de speler of speelster zelf. Daarnaast hebben classifiers allemaal een andere achtergrond. De een is arts, de anders is fysiotherapeut. Wat kun je van een classifier met een achtergrond als fysiotherapeut verwachten als hij/zij medische documenten moet vertalen. Als je het niet eens bent met de keuring kun je in beroep. Dat kost je dan een aardig bedrag en komt een andere classifier je opnieuw keuren.
Waarom zou iemand moeten gaan zitvolleyballen? Zie je zitvolleybal als een Sport voor iedereen of voor een bepaalde doelgroep ?
Zoals ik al eerder in het verhaal aangaf kan sport en in dit geval bijdragen in het accepteren van je beperking of handicap. Daarnaast is sporten gewoon goed voor lichaam en geest. Zitvolleybal is bij uitstek de beste sport omdat je geen protheses, rolstoelen of andere hulpmiddelen nodig hebt. Je ben fysiek bezig met je lichaam.
Denk je dat je door Zitvolleybal ook veranderd bent in je doen en laten ?
Absoluut. Het heeft mij mijn zelfvertrouwen terug gegeven, geholpen in het acceptatie proces en maakt voor een groot gedeelte deel uit in mijn leven. De ervaringen, contacten, samenwerken, etc kan ik nu ook makkelijk vertalen in mijn maatschappelijke carrière.
Indien je niet meer zelf actief speelt , zou je dan voor zitvolleybal iets willen gaan doen?
Misschien wel ja. Hoe en in welke vorm later weet ik niet. Ik heb mijn trainerspapieren VT3 en ZVT3 maar ben al een heel aantal jaren niet meer actief als trainer. Ik ben pas 35, weinig tot geen last van blessures, het spelletje is nog te leuk. De teller staat inmiddels op ruim 210 interlands en denk nog niet aan stoppen.
Heb jezelf nog ideeën hoe het zitvolleybal nationaal of internationaal zich zou moeten ontwikkelen of heb je enkele opmerkingen ?
Internationaal professionaliseert Paravolley Europe en World PV zich goed. Wat wel opvalt is dat er veel toernooien georganiseerd worden welke de bonden veel geld kost. Niet elk land heeft dat geld en bijna alle spelers werken ook nog gewoon. Tijdens al deze toernooien kun je punten verdienen voor de Europese en Wereldranglijst. Hier moet wel iets in veranderen. De nummer 2 van Azië krijgt evenveel ranglijst punten als de nummer 2 van Europa terwijl die nummer 2 van Azië vergelijkbaar is met de nummer 5-6 van Europa. Hierdoor wordt het sterke continent Europa benadeeld. Ik ben ook van mening dat er meer slots voor het WK en Paralympics naar Europa moeten gaan.
Binnen Nederland zouden we zitvolleybal veel meer onder de aandacht moeten brengen. Wellicht dat er een module zitvolleybal toegevoegd kan worden in de opleiding tot volleybaltrainer zoals dat in Italië het geval is.
Loek Hendrix
