SPI 20-010 Interview (ex)-International Addie Dost
Mijn Palmares:
Nationaal: 3 x Nationaal Kampioen 2 x Beker Kampioen en Internationaal: 1 x de EuroCup, twee Europese titels, twee wereld titels, één keer Paralympisch kampioen in New York 1984 en zilveren medaille in Seoul 1988.
Als het zich aandient wil ik best wel wat doen voor het zitvolleybal
Stel jezelf even voor. Wie ben je/ en wat doe je?
Ik ben Addie Dost 62 jaar getrouwd met Irene en woon in het prachtig Gronings dorp Woltersum. Heb een dochter en een zoon uit een vorige relatie en twee kleinkinderen van 15 en 12 jaar. Werk nu als portier/beveiliger op een grote aluminium smelter (Aldel) in Delfzijl. Ben daarvoor 35 jaar werkzaam geweest in de grafische industrie bij Scholma Druk in Bedum. In mijn vrije tijd ben ik veel bezig op bestuurlijk vlak. Ben voorzitter bij de Sport Vereniging Woltersum, Bestuurslid van de dorpstafel Woltersum en commissielid dorpsvernieuwing Woltersum deze is gerelateerd aan de aardbevingsproblematiek wat bij ons in de regio nogal problemen geeft. Verder hou ik van tuinieren en hou mijn conditie een beetje op peil met fietsen en wandelen.
Bij welke club speel je zitvolleybal of heb je gespeeld?
Ik heb zitvolleybal gespeeld van 1973 tot 1997. Mijn eerste club was G.S.G in Groningen. In 1986 zijn we met de complete zitvolleybal tak over gegaan naar volleybalclub DIO in Bedum. Ook heb ik nog een aantal jaren met veel plezier bij FDS in Sneek gespeeld.
Waarom en wanneer ben je gaan zitvolleyballen ?
Bij de geboorte had ik een afwijking aan mijn rechter onderbeen ze noemen het een fibula aplasie. Daardoor was mijn onderbeen te klein en te kort en droeg daarom een prothese. Ik was bij GSG al een aantal jaren lid bij de zwemafdeling, daar ontmoete ik Bert en Maartje Dallinga. Die hebben mij warm gemaakt voor het zitvolleybal. Gelijk bij de eerste trainingen wist ik al dat dit de sport was die ik wilde doen. Als 15 jarige kon ik er veel energie in kwijt en het sporten in een team vond ik geweldig.
Wat is je ervaring met zitvolleybal en Wat heeft het zitvolleybal je gebracht ?
Ik vond het een prachtige dynamische sport. Naast techniek en snelheid moest je ook een heel goed reactie vermogen hebben. En het samen strijden in een team was prachtig. Het zitvolleybal heeft me veel gebracht. Ten eerste doorzettingsvermogen het willen winnen dat was voor mij ook drive. Dit wel eens tot ergernis van mijn teamgenoten. En dat snap ik nu ook wel want ik ging daarin heel ver. Ook had ik vaak moeite met gezag, daarom lag ik ook vaak onder vuur bij scheidrechters en trainers. Maar ik deed dat in mijn beleving alleen maar voor de winst die er links of rechtsom moest komen.
Wat zijn nationaal je leukste wedstrijden of toernooien geweest ? En heb je een nationaal kampioenschap behaald ?
Dat waren er vele. In de jaren tachtig hadden we een super sterke competitie met veel goede teams zoals, De Tubanten, Hengelo, Venlo ,Blauw Wit, Holyoke, Sneek en nog een aantal tams waar ik niet zo snel op kom. De Nederlands kampioenschappen in toernooivorm waren dan ook complete veldslagen met een hoog niveau. Door deze sterke competitie had je ook veel goede spelers en dus een goed nationaal team. De toernooien van De Tubanten, Hoensbroek, Nieuwjaarstoernooi in Bussum en de legendarische Sportweek op Ameland zijn me altijd bij gebleven. Ik heb met de Groningse teams 3 nationale titels behaald en 2 keer zijn we nationaal bekerkampioen geweest. In 1987 wonnen we met DIO Bedum de Europacup voor clubteams.
Je hebt internationale zitvolleybal ervaringen . Waar ben je geweest wat waren jouw resultaten ?
In 1981 ben ik voor het eerst geselecteerd voor het nationaal team. Vanaf 1978 had ik al meermalen meegedaan aan de selectiewedstrijden om een plaats te kunnen krijgen in het nationaal team. Dat werd steeds een teleurstelling omdat ik niet “gehandicapt” genoeg was om internationaal te sporten. Tijdens de paralympisch spelen van 1980 in Arnhem werden de keuring regels veranderd en kon ik in 1981 mijn internationaal debuut maken. Mijn eerste groot toernooi was in het Duitse Bonn. Daar werden we Europees kampioen door Duitsland met 3-2 te verslaan in eigen huis. Een legendarische finale waar naderhand nog veel over werd gesproken. We zijn in die tijd in vele landen geweest, Noorwegen, Zweden, Finland, Hongarije, Joegoslavië, Duitsland, Amerika en Korea en ik zal best nog wat landen vergeten zijn. De resultaten die ik internationaal heb behaald zijn; Twee Europese titels, twee wereld titels en één keer paralympisch kampioen op de spelen van New York in 1984. Op de paralympische spelen van Seoel van 1988 haalden we een prachtige zilveren medaille. Al dacht ik daar op dat moment anders over. Want zoals jullie wel hebben gelezen, ik wilde altijd winnen.
Heb je bijzondere herinneringen aan bepaalde toernooien of ontmoetingen ?
De Paralympics waren natuurlijk de absolute hoogtepunten. Maar ook mijn debuut op de Europese kampioenschappen in Bonn zal ik nooit vergeten. Ook het WK in Delden was een geweldige ervaring, om in eigen land wereldkampioen te worden is een hele belevenis. Zo had elke EK, WK of Internationaal toernooi wel een mooi verhaal.
Om Internationaal te spelen moet er een Classificatie (handicap) keuring plaatsvinden. Hoe ervaar je deze keuringen en zouden deze moeten veranderen of juist niet ?
De keuringen waren vooral in mijn begin jaren een drama, ik mocht, met mijn toch echt wel zichtbare handicap niet meedoen met Internationale wedstrijden. Daar begreep ik dus helemaal niets van. Gelukkig werden de regels in 1980 veranderd en kon ik internationaal zitvolleyballen. Maar ook naderhand heb mij nog vele malen afgevraagd waarom sommige sporters niet mee mochten doen. Als je op de grond zit ben je allemaal gelijk.
Waarom zou iemand moeten gaan zitvolleyballen? Zie je zitvolleybal als een Sport voor iedereen of voor een bepaalde doelgroep ?
Zitvolleybal is voor iedereen, het is toch mooi als je je kunt meten met een sporter zonder handicap. Ik weet nog dat ene 16 jarige Michiel bij GSG kwam trainen. Hij had een jumperknie opgelopen in het staand volleybal en de artsen hadden hem verboden om nog te staand volleyballen. Het was en hele goede volleyballer en heeft twee jaar bij ons meegespeeld en is toen jammer genoeg terug gegaan naar het staand volleybal. Maar wel een mooi voorbeeld dat gehandicapte en niet gehandicapte sporters goed samen gaan. Daarom zijn we als groep zitvolleyballers later ook overgestapt naar DIO Bedum. We wilden integreren in het gewone volleybal, daarin liepen wij als Groningers volgens mij voorop in het zitvolleybal wereldje.
Indien je niet meer zelf actief speelt , zou je dan voor zitvolleybal iets willen gaan doen?
Als het zich aandient zou ik best wel weer wat willen doen voor het zitvolleybal. In Groningen is er helemaal niets meer op dat gebied en dat is best jammer. Mocht de NEVOBO of een bondscoach iets willen doen in Groningen mogen ze me wel benaderen.
.jpg?timestamp=1607517326125)
Addie Dost
